این که دارکوب ها با وجود منقار زدن همیشگی به تنه محکم درختان دچار سردر نمی شوند، یکی از بزرگترین موفقیت های فرگشت و سازش پذیری در دنیای حیوانات است که به لطف ماهیچه ها، استخوان ها، مغز و البته فیزیک به دست آمده است. مهمترین نکته در این میان ضربه زدن است: زاویه ضربه ها بسیار مهم است و دارکوب همیشه منقار خود را به صورت عمودی روی تنه درخت فرود می آورد که در نتیجه تنش ایجاد شده به میزان زیادی کاهش می یابد.

همچنین منقار دارکوب ها به نوعی «تقویت شده» محسوب می شود و علاوه بر ساخته شدن از پوششی ضخیم و شاخ مانند، به شکل ویژه ای به استخوان جمجمه لولا شده است که باعث کاهش اثرات ضربه می شود. جمجمه دارکوب ها نیز از استخوان هایی محکم اما اسفنجی ساخته شده است که به میرایی و مستهلک شدن ضربات کمک می کند و مغز آنها را از اثرات ضربه های وارد شده محافظت می کند.

مغز دارکوب ها نیز به شکل ویژه ای برای این نحوه زندگی سازش یافته است. در حالی که مغز انسان درون مایع مغزی-نخاعی تلق تلق می کند، مغز دارکوب چنین مایعی ندارد و با توجه به کوچک بودن مغز جانور، نیروی هر ضربه در فضایی به مراتب گسترده تر پخش می شود. برای کمک بیشتر به این فرآیند، ماهیچه های ویژه ای در گردن دارکوب وجود دارند که برای ایفای نقش ضربه گیر فرگشت یافته اند و اثرات ضربه را در تمام بدن پرنده پخش می کنند.